بررسی ارتباط بین امتیازات آزمون های غربالگری عملکردی با سابقه آسیب دیدگی و تعیین نمره پیش بین غربالگری برای آسیب دیدگی

مقدمه: اظهار نظر در مورد بازگشت به ورزش متعاقب برخی آسیب دیدگی ها در هاله ای از ابهام قرار دارد. هدف از اجرای تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین امتیازات آزمون های غربالگری عملکردی با سابقه آسیب دیدگی و تعیین نمره پیش بین غربالگری برای آسیب دیدگی بود. مواد و روش ها: جامعه آماری این تحقیق حدود 100 دانشجو (50 مرد و 50 زن) با میانگین سنی 12/2 ± 21/23 سال بودند. از آزمون های غربالگری حرکتی عملکردی (functional movement screening یا fms) شامل deep squat، گام برداشتن از روی مانع، lunge، تحرک پذیری شانه، بالا آوردن فعال پا، شنای پایداری تنه و پایداری چرخشی برای ارزیابی آزمودنی ها استفاده شد. همچنین تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از ضریب همبستگی pearson، kappa، آزمون t و anova صورت گرفت. در نهایت داده ها توسط برنامه spss نسخه 17 و در سطح معنی داری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: بر طبق یافته ها، افراد بدون آسیب نمرات fms بهتری نسبت به افراد آسیب دیده داشتند. تفاوت در نمرات آزمون fms بین گروه های آسیب مچ پا و آسیب زانو با گروه بدون آسیب معنی دار بود. نمره cut-off برای آزمون های fms حدود 17 به دست آمد و استفاده از نسبت احتمال نشان داد که اگر ورزشکاری نمره کمتر از 17 در آزمون های fms کسب کند، حدود 7/4 برابر بیشتر از افراد دارای نمره بالاتر مستعد آسیب های اندام تحتانی می باشد. نتیجه گیری: نمرات آزمون های fms مدل اولیه و دقیق پیشگیری از آسیب را در اختیار مربیان قرار می دهد تا این که میزان بروز آسیب های اندام تحتانی را در ورزشکارانشان پیشگویی کنند. بنابراین نیاز است که مربیان تیم های دانشگاهی در زمینه پیشگیری از آسیب های ورزشی، هم راستا با آزمایش های پزشکی، آزمون های fms را نیز به عنوان یک ابزار معتبر به کار برند و سطح عملکردی ورزشکارانشان را بسنجند.